Ανεμώνη

Ξέχασα τον παλιό μου εαυτό στην τελευταία οδό που κατοικούσα για χρόνια. Για χρόνια και χρόνια. Ο αέρας γέμισε τις φλέβες μου με μια υπόσχεση επαναδιαπραγμάτευσης με την ζωή. Μια διαπραγμάτευση με ένα παρελθόν που αναμοχλεύει την καθημερινότητά μου.  Περπατούσα συχνά επί της άδειας κατηφορικής συνοικίας που έπιανε το μεγαλύτερο μέρος του τετραγώνου, την γωνιακή εκείνη που δεν θυμάμαι τ' όνομα της και που κρυβόταν από πολλές φυλλωσιές. Καθόμουν στα σκαλάκια να ρεμβάσω περαστικούς, όμως ποτέ δεν θυμάμαι να διάβασα την πινακίδα. Δεν ήξερα που έστεκα. Ξεχαρβαλωμένη ταμπέλα, με τα μισά γράμματα σβησμένα και χρώματα που προσπαθούσαν να καλύψουν τον τόπο. Λίγα μέτρα από την πολυκατοικία που στέγασε τα πιο ρομαντικά μου όνειρα. 

Για χρόνια και χρόνια το καφέ-μπαρ εκεί έκλεινε πριν την ώρα του και με μια ανάσα πρόφταινα και πετύχαινα τον άνθρωπο με τα κλειδιά στο χέρι. Πότε-πότε αν είχε κέφια- μάλλον ποτέ- δεν έκλεινε. Έμενε εκεί μέχρι να πάει η ώρα που για χρόνια και χρόνια έτρεχε.. στις δώδεκα. Τώρα δεν είμαι εκεί. Δεν ξέρω καν αν θα υπάρξω ξανά. Άφησα με το καιρό αρκετά αναμμένα τσιγάρα να σβήνουν μοναχά, στο τασάκι εκείνο το πράσινο-σταχτί που είχε σπάσει στις γωνίες από τα πολλά πέρα δώθε. Δεν το αντικατέστησα ποτέ, ούτε εκείνη την οδό. Υπάρχει και θα υπάρχει για χρόνια και χρόνια. Για άλλους τόσους αέρες, με βροχές και ηλιοβασιλέματα. Τα χρώματα του ήλιου το ίδιο θα χτυπάνε από το παράθυρο μέσα. Η πόρτα θα ανοιγο-κλέινει και θα εύχεται μια καινούρια παρουσία στον χώρο. Οι λάμπες θα τρεμοπαίζουν και η κούπα του καφέ μου θα είναι πλέον σε άλλα χέρια. Οι αναμνήσεις μου θα βρίσκονται στο μαξιλάρι με τα πορτοκαλί μικρά λουλουδάκια. Δεν θα είναι υγρό και στο κομοδίνο δεν θα υπάρχει το ραδιόφωνο να παίζει μελωδίες τα πρωινά. Ούτε η κάμερα θα είναι. Μάλλον θα λείπει και αυτή και η μοναξιά δεν θα μπορεί να νιώσει μοναξιά. Τα κλικ θα έχουν σβηστεί, μα ίσως και να υπάρχουν και αυτά στο μαξιλάρι. Υπάρχει μια θεωρία που έγινε πράξη και μια πράξη που δεν πρόλαβε να γίνει θεωρία, γιατί συνέβη σε εκείνα τα κλάσματα που το μάτι δεν πρόλαβε να στάξει. Εδώ που βρίσκομαι για χρόνια και χρόνια πια, συνήθισα να βλέπω ανεμώνες και δεν τις αποχωρίζομαι. Σιγοτραγουδούν με τους αέρες, ο ήλιος μπαίνει και από αυτό το παράθυρο μέσα και το ραδιόφωνο βρίσκεται σε άλλο κομοδίνο, σε άλλον πια όροφο. 

Η επιθυμία να κατοικίσω σε νέα μέρη κάποτε με αναστάτωνε, μα σήμερα που τα πράγματα πια δεν με ταράζουν και οι συνθήκες που φάνταζαν από πάντα δυσλειτουργικές πάψαν να με καθυστερούν. Το τασάκι που άφησα πίσω μου λείπει, μιας και είχε φιλοξενήσει όλες τις στάχτες από ανεκπλήρωτους έρωτες, αμέτρητα δάκρυα από όνειρα που έμειναν στην μέση και χαζορομαντισμούς. Σήμερα όμως ξέρω πως τα πιο χαζά μου, τα πιο παιδικά μου συναισθήματα θα με συντροφεύουν πάντα. Για χρόνια και χρόνια. Με αέρες, βροχές και ηλιοβασιλέματα. Και εσύ θα υπάρχεις πάντα σε εκείνο το τασάκι και σε εκείνο το μαξιλάρι με τα πορτοκαλί λουλούδια. Κανένα αντίο δεν υπάρχει εδώ. Έφτιαχνε το έδαφος να υπάρχει για χρόνια και χρόνια χωρίς να σβήνει σ' εκείνο το μέρος. Το αντίο θυμάται πάντα τον τόπο που ειπώθηκε, ακόμα και στα σιωπηλά και οι ανεμώνες ριζώνουν και θα ριζώνουν εκεί όπου φυσούν ψυχροί άνεμοι και οι αέρες για χρόνια και χρόνια ακόμα το ίδιο θα κάνουν. Θα φυσούν και πια δεν θα υπάρχει φόβος γιατί με τα χρόνια και τα χρόνια μαθαίνεις και αν εύχεσαι να ήξερες νωρίτερα τίποτα δεν θα άλλαζες. Ό πρότερος εαυτός σου θα είναι ο φάρος της συνέχειας σου.

See You Soon, Mauri Toulipa