Περίμενε .
Μην φύγεις, μην τρέξεις.
Είμαι εγώ που τόσο έλεγες πως αγαπάς.
Είμαι αυτή που κοιτούσες σαν να βλέπεις όλο τον κόσμο σε δύο
μόνο μάτια.
Είμαι αυτή που χάζευες τα βράδια και που τόσο καλά κρατούσες
στην αγκαλιά σου.
Φοβόσουν μην με χάσεις.
Ήσουν τα πάντα και τίποτα μαζί.
Ήσουν αυτός ο μικρός άνθρωπος που μου προσέφερε απλόχερα ζωή.
Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα έρθει αυτός ο καιρός.
Ορκιζόσουν στην αγάπη μας και πίστευες τόσο σε εμάς.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμασταν μαζί;
Έρχεσαι και φεύγεις.
Θες να με βλέπεις, να με νιώθεις.
Να βλέπεις πως περνάω χωρίς εσένα.
Εσύ άραγε πως να περνάς;
Ίσως όλα αυτά είναι απλά μια πιθανή επιστροφή...
Ίσως όλα αυτά να είναι ένα ενδεχόμενο λάθος.
Είναι λες;
Θυμάμαι όλα όσα μου ψιθύριζες κάποτε.
Τώρα πια δεν είσαι εδώ.
Ή μάλλον πάντα θα είσαι εδώ.
Αλλά χωρίς εμένα.
Έταξες, έδωσες, πήρες και έφυγες.
Λυπάμαι που λείπεις αλλά η λύπη με έμαθε να ζω έτσι.
Μακριά σου.
Της χρωστάω.
Με έμαθε να βιώνω το δυσκολότερο συναίσθημα.
Και μάντεψε. Το βίωσα μόνη μου.
Την λύπη.
Δεν ξέρω αν χωρέσεις ξανά στη ζωή μου στο μέλλον, όπως
χώραγες τότε.
Δεν ξέρω αν υπάρξει ξανά αυτή η χημεία.
Πέρασαν χειμώνες. Και εγώ επιβίωσα.
Δύσκολα θα έλεγα, αλλά τα κατάφερα.
Λυπάμαι και χαίρομαι.
Θα έλεγα πως είσαι Ένας ανύπαρκτος εραστής της μοναξιάς.