Θα είμαι εκεί || Μικρό Χρονικό
Μαΐου 11, 2020
[Μέρος 1ο: Στο βάθος μιας παραλίγο ανυπαρξίας ]
[Μέρος 2ο: Αποδημητικά πουλιά ]
[Μέρος 3ο: Πόσο μόνοι και πόσο μαζί ]
[Μέρος 4o: Ο προσωπικός μας χάρτης ]
[Μέρος 5ο: Τηλεφωνητής ]
***
Καραντίνα, Μέρα 20
Πραγματικά δεν ξέρω πως θα ένιωθε κάποιος άλλος στην συγκεκριμένη δική μου στιγμή. Ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου φεύγει. Και όταν κάποιος φεύγει όλα αλλάζουν. Έτσι δεν είναι;
Δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ. Ξέρω, είχα πει πως το έχω πάρει απόφαση. Δεν τον θέλω και δεν τον χρειάζομαι. Όμως γιατί πονάει ένα κομμάτι μέσα μου; Γιατί φοβάμαι να τον δω; Είμαι μόνη μου. Είμαι αληθινά αντιμέτωπη με τον πιο βαθύ φόβο των ανθρώπων. Αυτόν της μοναξιάς. Και δεν είναι ότι πραγματικά φοβάμαι την μοναξιά. Απολαμβάνω τον χρόνο με τον εαυτό μου. Όμως δεν ξέρω τι συμβαίνει. Σαν κάποιος να αποφάσισε ξαφνικά να ξεριζώσει ένα κομμάτι του δέρματος μου. Αυτό που μέχρι στιγμής σώζει την ψυχολογία μου, είναι η προσπάθειά μου να εκλογικεύω τις καταστάσεις. Αυτός ο τρόπος είναι σαν να θέτει ένα πλέγμα μπροστά σου και σε προστατεύει. Άραγε όμως σε προστατεύει από την αληθινή πληγή; Την απωθεί ή την φυλακίζει κρυφά μέσα σου;
Καραντίνα, Μέρα 21
Στις ειδήσεις τα πράγματα δείχνουν πως υπάρχει μέλλον. Πόνος, φόβος, αγωνία. Για πόσο ακόμα θα στερούμαι τους ανθρώπους μου; Την αγκαλιά και το χάδι τους; Τι να κάνω με την απώλεια που μου χτυπάει την πόρτα και σαν παιδάκι αρνούμαι να την ανοίξω;
Συχνά σκέφτομαι για τα δώρα που μας έχουν χαρίσει μερικοί άνθρωποι με την παρουσία αλλά και με την απουσία τους. Θα ήθελα να τον συγχωρέσω. Θα το ήθελα στα αλήθεια. Όμως το αληθινό μου πρόβλημα με τον Πέτρο είναι πως ποτέ δεν του θύμωσα. Πως να τον συγχωρήσω λοιπόν; Ίσως αυτός που να χρειάζεται πραγματική συγχώρεση να είναι ο εαυτός μου.
Λίγο πριν δύσει ο ήλιος ξεχασμένη στην αιώρα μου.
Μήνυμα για την Αδερφή μου
"Έλσα, δυσκολεύομαι να αποφασίσω. Ο Πέτρος φεύγει.. Μεταναστεύει και αυτός. Τον στέλνουν στο Λονδίνο. Θέλει να με αποχαιρετήσει λέει.. να μου εξηγήσει. Και εγώ νιώθω κολλημένη. Δεν θέλω να είμαστε μαζί. Μου έχει αφήσει ήδη 2 μηνύματα στον τηλεφωνητή. Δεν έχω απαντήσει σε κανένα. Ξέρεις πως δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς. Στο πρώτο επεισόδιο όλα μου έμοιαζαν απλά. Είχα προχωρήσει. Είχα αποφασίσει. Η ιδέα όμως πως δεν θα είναι κάπου εδώ κοντά με πονάει.. Πόσο θα ήθελα να είσαι μαζί μου εδώ απόψε. Να πίνουμε λεμονάδα στο μπαλκόνι. Μου έχει λείψει η συντροφιά σου, η αγκαλιά σου, Εσύ! Σ'αγαπώ πολύ.. Τα λέμε."
Καραντίνα, Μέρα 22
2 π.μ
Αποφάσισα να βγω να περπατήσω. Είναι αργά, αλλά αυτό είναι το 3ο βράδυ που δεν έχω ύπνο. Έχω φορέσει τις μαύρες ζεστές μου φόρμες, την κουκούλα και τα λευκά ακουστικά μου. Η Κυβέρνηση δείχνει να μην υπολογίζει στους Καλλιτέχνες. Μα ποιος θα ζήσει χωρίς αυτούς; Η μουσική ξεκίνησε και ήδη νιώθω πιο άνετα στον κόσμο που με ταξιδεύει.
Λίγο πριν τις 4 π.μ
Τηλεφωνητής
"Δες τα mail σου. Σ'αγαπώ.."
Ας υποθέσουμε πως το Αύριο θα είναι καλύτερο γι' αυτό.. Και με όλα αυτά με πήρε ο ύπνος στον μικρό βαθουλωμένο μου καναπέ.
Καραντίνα, Μέρα 23
Πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου, πετάω όλα τα ρούχα από επάνω μου. Δεν θέλω να με αγγίζει τίποτα. Θέλω να είμαι γυμνή. Κατευθύνομαι προς το μπάνιο και ανοίγω το ντουζ. Βάζω το πόδι μου και σταδιακά μπαίνω ολόκληρη. Το νερό αρχίζει να χαϊδεύει το δέρμα μου. Πέφτουν οι σταγόνες σαν βροχή. Και εγώ κλαίω. Ακουμπισμένη στον κρύο τοίχο. Δεν είναι το κλάμα του πόνου. Είναι ένα κλάμα που καθαρίζει την ψυχή. Σταγόνες που γλιστράνε στο μάγουλό μου ζεσταίνοντας με και σαν χάδι σιγά-σιγά φτάνουν στα χείλη μου. Δεν τις αφήνω να χαθούν. Τις γλύφω και γεύομαι μια γλυκιά αλμύρα. Μια δική μου αλμύρα. Λίγο αφότου ξεθυμάνουν τα συναισθήματα, οι σκέψεις μου δομούν την επόμενη κίνησή μου. Σήμερα είναι η στιγμή. Θα στείλω μήνυμα στον Πέτρο.
"Πέρασαν μέρες μέχρι να το αποφασίσω. Δεν ήξερα καν αν θέλω να απαντήσω. Ελπίζω να είσαι καλά. Θέλω να είσαι καλά. Να συναντηθούμε αύριο στις 7 στο γνωστό μας μέρος; Φιλιά.."
"Θα είμαι εκεί. Φιλιά"
Υ.γ Η συνέχεια στο επόμενο και τελευταίο γράμμα της ηρωίδας μας. Το τέλος έχει ήδη γραφτεί. Από εμένα ή έστω από την μοίρα. Εσείς τι τέλος θα δίνατε;
See You Soon, Mauri Toulipa
0 Comments