Πορτρέτο

5.00 π.μ

Κανένα συναίσθημα..

(Throwback)

***

9.00 μ.μ 

Στον καναπέ υπήρχε ένας λεκές από κόκκινο κρασί και στο μπαλκόνι ο αέρας σφύριζε. Είχα την μπαλκονόπορτα ανοιχτή και φορούσα μια φόρμα που είχε επάνω όλα τα χρώματα της ψυχής μου. Ήμουν όλη μέρα στην δουλειά. Με κράτησαν υπερωρία. Κάθε φορά που γίνεται αυτό θυμώνω γιατί σκέφτομαι πως έχω λιγότερες ώρες μαζί σου. Ετοιμάζω μια έκθεση για τους πίνακές μου. Και για σένα. Εσένα ζωγραφίζω. Αυτές τις ώρες μαζί σου εννοώ. Εσύ υπήρξες μάλλον ανάξια να εντρυφήσεις στο μυαλό μου. Δεν ξέρω αν είμαι δύσκολος. Όλοι έτσι λένε. Έτσι νομίζουν. Μα εσύ νόμιζα πως ήξερες να διαβάζεις. Όταν αγόρασα τον καναπέ αυτόν ήμασταν μαζί, δεν ξέρω αν θυμάσαι. Ίσως και να μην ήσουν εκεί. Ίσως και να μην ήσουν ποτέ. Όμως εγώ τολμώ να πω, πως σε γνώρισα. 

8.00 μ.μ 

Πάλι σε αυτή την δουλειά που δίνει ελάχιστα. Η σάρκα μου κουράζεται και τσαλακώνεται και δεν χορεύει και δεν αναπνέει και δεν βρίσκει τίποτα από ζωή και λείπεις και εσύ και κάτι από μένα χάνεται. 

1.00 π.μ

Ζωγραφίζω τα βράδια και κοιμάμαι ελάχιστα πριν πάω για δουλειά. Η ζωή μου υπάρχει τα χαράματα. Μετά κοιμάμαι λίγο ώσπου να βγω πάλι στον δρόμο. Παίρνω ποδήλατο και φτάνω στην φυλακή μου. Στο ενδιάμεσο αναπνέω λίγο και σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν υπήρχες μόνο εσύ και η ζωγραφική. Συνυπάρχετε στο μυαλό μου. Η ζωγραφική, η μουσική, το γράψιμο ίσως, έχουν μια ανεπιτήδευτη μαγεία. Σπάνε τις αποστάσεις και φέρνουν ανθρώπους κοντά μας. Ψευδαισθήσεις που με κρατούν ζωντανό.  Μετά ζω πάλι για λίγο και πάλι έτσι από την αρχή. Δεν νυστάζω όμως. Μου φτάνει αυτό το λίγο. Βλέπεις πόσο βολικός είμαι; Τίποτα δεν ζητάω.  

4.00 π.μ 

Στη ζωή οι λέξεις δεν έχουν κανένα νόημα, παρά μόνο στον θάνατο. Στον θάνατο που έχει όνειρο να ζήσει. Θα σου στείλω μια πρόσκληση για την έκθεση. Θα νοικιάσω έναν χώρο σε ένα υπόγειο με κήπο και κρασί. Την Άνοιξη. 

Θα είσαι εκεί; 

5.00 π.μ

Κανένα συναίσθημα..