Ημερολόγιο Καραντίνας: Όταν αφηγείσαι κινδυνεύεις, όταν σιωπάς απομονώνεσαι

Μέρα δεν θυμάμαι

Ας πούμε πως ξύπνησα τόσο νωρίς σήμερα που δεν σκέφτηκα να κάνω την συνηθισμένη πρώτη κίνηση να δω την ώρα. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα, οπότε μπορείτε να φανταστείτε και εσείς πως είναι αρκετά νωρίς. Αρκετά νωρίς για τα δικά μου δεδομένα, μιας και μου αρέσει να κοιμάμαι αργά, ίσως και εκείνη την ώρα και να ξυπνάω νωρίς. Δεν χρειάζομαι πολύ ύπνο. Όμως τόσες μέρες πάνω σε άλλες μέρες και εξακολουθώ να πιστεύω πως η σχετικότητα των καταστάσεων θα εξακολουθεί να μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε ή και να χαθούμε. Επιλέγω το πρώτο σήμερα!

Είναι τόσο νωρίς που μάλλον απαγορεύεται να βγω έξω. Τόσο νωρίς που έξω δεν περπατάει κανείς. Τόσο νωρίς ή έστω και τόσο αργά που οι περισσότεροι κοιμούνται.

Πλέον είμαι σε μια διαδικασία να ελαττώσω την ζάχαρη που βάζω στον καφέ μου. Καλά πηγαίνει μέχρι στιγμής, όλα κυλούν φυσιολογικά. Γράφω όντως εγώ ή κάποιος άλλος είναι μέσα μου;

Βγαίνω στο μπαλκόνι κάθε μέρα και κάθε νύχτα, τότε που όλα ξεκινούν και τότε που όλα «τελειώνουν» για τον δικό μου χωροχρόνο.

Οι βασικότερες σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό περιστρέφονται γύρω από τα κοινά. Η προσπάθειά μου να αντιλαμβάνομαι τις διαφορετικές οπτικές με κουράζει λίγο. Νομίζω πως καταφέρνω να τις αντιλαμβάνομαι, αλλά με κουράζει η τόσο προσκολλημένη αντίληψη μερικών και η άρνηση να ανοιχτούν σε κάτι έστω και αντίθετο από αυτούς για λίγο, ώστε να ζυγίσουν από άλλη σκοπιά πλέον τις καταστάσεις.

Πίνοντας τον μέτριο σήμερα καφέ μου, διαβάζω κάτι στον υπολογιστή. Λέει λοιπόν, «πολιτικός είναι κάποιος που διαιρεί τους ανθρώπους σε δυο τάξεις: σε υποχείρια και σε εχθρούς»*. Νιώθω μια αποστροφή για ακόμα μια φορά. Λες και ξέρω τι λέω.

***

Έπεσε εντελώς και καθόλου τυχαία στα χέρια μου ή έστω στην ματιά μου –δεν ξέρω τι έγινε πρώτα- ένα βιβλίο που κάτι λέει για την ζωή. Εξαιρετικό το βρίσκω. Κοίτα να δεις μέσα σε λίγες προτάσεις τι κρύβουν οι σελίδες. Κάνε πως το πιάνεις.. Προσπάθησε τουλάχιστον ή μπες απλά στην διαδικασία.

«Όταν αφηγείσαι κινδυνεύεις, όταν σιωπάς απομονώνεσαι.. Όταν τα παρουσίαζα ένιωθα αφύσικος: ένιωθα περηφάνια ή ντροπή, ανάλογα το βλέμμα τους.. Όταν ένας ενήλικος δεν με πίστευε, όταν ένας μικρός αρνιόταν να παίξει μαζί μου, εγώ βυθιζόμουν στην σιωπή.. Δύσκολο να ζεις όταν όλα είναι μουδιασμένα.. Μην φοβάσαι, καμία φυλακή δεν είναι ερμητικά κλειστή.. Η μνήμη μας προσδίδει στα αντικείμενα και στα γεγονότα του παρόντος χροιά άγχους ή ευχαρίστησης, που έχει τις ρίζες της στο παρελθόν μας.. Οι περίοδοι απομόνωσης δεν δημιουργούν αναμνήσεις.. Αν είχα ακούσει άλλες λέξεις, θα είχαν εντυπωθεί στην μνήμη μου οι ίδιες εικόνες..;»*

Στο background παίζει μια μελωδία και οι στίχοι ψελλίζουν κάτι από αυτό,

«When I look into your eyes.

A soulmate who wasn't meant to be».

Ας πούμε πως η μέρα μου θα ξεκινήσει τώρα. Έφτασε κιόλας 8.

Μπορείς να κάνεις τον συνδυασμό;  

 ***

*Φρήντριχ Νίτσε

*Το βιβλίο: "Τρέξε να σωθείς, η ζωή σε καλεί", Cyrulnik Boris

See You Soon, Mauri Toulipa