Λίγο από το εμείς

Και ήρθα ξανά για να σου πω αυτά που αγάπησα σε σένα...
Τόσο περίεργη χημεία είχαμε.
Με ένιωθες πάντα τόσο πολύ.
Άκουγες την θλίψη μου και σε μια στιγμή ήσουν εκεί.
Και είναι τόσο περίεργο να κουμπώνεις με κάποιον τόσο πολύ...
Πάντα ένιωθα έναν φόβο. Με έπιανε η ψυχή μου κάθε φορά που με πλησίαζες και αν καμιά φορά αργούσες τρόμαζα. 
Σε έψαχνα σαν τρελή και ξαφνικά με αγκάλιαζες.
Είναι περίεργο να ζω χωρίς εσένα. Είναι περίεργο να βλέπω ανθρώπους αγκαλιά και εγώ να είμαι μόνη. 
Είχα επενδύσει σε εμάς. 
Ποιος ζει τέτοιους έρωτες σήμερα;
Τελευταία κάνω προσπάθειες με τη ζωή μου.
Προσπαθώ να με σηκώσω από το κρεβάτι και να βγω εκεί έξω. 
Και ας μην είσαι εκεί να με κρατάς και να με φιλάς. 
Τι και αν κρυώνω και εσύ δεν είσαι εκεί;
Αν ήθελες θα ήσουν. Αν με αγαπούσες όσο έλεγες θα έβρισκες τρόπο.
Δεν πειράζει όμως... 
Μας αγάπησα τόσο πολύ μαζί. Σε αγάπησα σαν να ήσουν ο μόνος φωτεινός τρόπος για να ζω.
Σκοτάδι. 
Περπατάω και σκέφτομαι.
Συχνά κλαίω και παρακαλάω να βρέξει. 
Να μην με βλέπουν. 
Να τρέχουν να κρυφτούν. 
Φώτα στην πόλη και άνθρωποι παντού. 
Και νιώθω μόνη.
Ξυπνάω μόνη και εσύ! 
Δεν ξέρω που είσαι. 
Έχω καιρό να μάθω νέα σου.
Ο καιρός κρυώνει και φοβάμαι. 
Δεν ξέρω πως είναι να ζω χωρίς εσένα. 
Προσπαθώ να με αγκαλιάζω και να με προσέχω, αλλά είναι αυτές οι σκέψεις που σε φέρνουν πάντα εκεί. 
Σε κάθε βήμα είσαι εκεί. 
Το τηλέφωνο δεν χτυπάει αλλά η καρδιά μου συνεχίζει...
Και είναι τόσο δύσκολο αυτό. 
Ξέρεις το χωρίς εσένα. 
Πάντα θα είσαι εδώ.  Μέσα μου.
Αλλά πρέπει να προχωρήσω. 
Ίσως καταλάβεις πως τέτοιοι έρωτες δεν σβήνουν. 
Και μετά από αυτό ίσως τρέξεις να με βρεις και να δεις τα μάτια μου. 
Που τόσο καιρό έχεις να δεις, να νιώσεις.
Περίεργο να λείπεις από εκεί που ανήκεις.
Στον έρωτα ανήκεις ολόκληρος. 
Ποτέ μισός.
Ίσως κάποια στιγμή...