Ασυνάρτητο
Ιουνίου 22, 2020
Σε ένα στενό μπαλκονάκι κάπου
στην Αθήνα και με μουσική υπόκρουση από Pink Floyd προσπαθώ να ερεθίσω με
κάποιον τρόπο την φαντασία μου. Είναι απόγευμα και τα πάντα γύρω είναι μουντά.
Ο καιρός δεν θυμίζει τίποτα από Ιούνη.. Σχεδόν βρέχει. Και λέω σχεδόν γιατί οι
σταγόνες πέφτουν αργά και παραπονιάρικα. Σε λίγο θα σταματήσει. Μάλλον.
Πίνω ακόμα τον μισοτελειωμένο πρωινό
καφέ μου. Τον απολαμβάνω γουλιά γουλιά. Στο άσπρο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι
μου και μπροστά από τον πετρόλ τοίχο, μπορείς να βρεις ένα κερί, κάτι σκίτσα
που περιμένουν εδώ και καιρό να μπουν σε μια θέση, το βιβλίο της Βαμβουνάκη με
τίτλο «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» και κάτι παλιά κατεστραμμένα
ακουστικά.
Καιρό είχα να το πιάσω αυτό το βιβλίο. Το είδα στην βιβλιοθήκη μου
πριν μέρες και το πεθύμησα. Είχα αφήσει μερικές σελίδες και τώρα τις απολαμβάνω
σιγά-σιγά, σαν τον καφέ που υπάρχει ακόμα στο ποτήρι. Λέγεται πως, «Μελαγχολία
είναι η αξόδευτη αγάπη».
Εσείς τι θα λέγατε για την
Μελαγχολία;
See You Soon, Mauri Toulipa
0 Comments