Κάποιοι αντέχουν για ένα διάστημα. Κάποιοι για πάντα.
Σεπτεμβρίου 17, 2020
Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που τα είπαμε, τόσος που αναρωτιέμαι και εγώ πως άντεξα. Τόσος που πλέον το σκηνικό δεν θυμίζει καλοκαίρι. Τόσος που σχεδόν συννέφιασε. Δεν ξέρω ποιοι είστε, δεν ξέρω πως περνάτε, ελπίζω όμως να είστε καλά με τον δικό σας τρόπο.
Το θέμα μας σήμερα έχει να κάνει με ένα βιβλίο που διάβασα μέσα στο καλοκαίρι και η αλήθεια είναι πως φέτος διάβασα αρκετά. Το να σχολιάζω βιβλία που διαβάζω μαζί σας είναι μια σκέψη που την έχω εδώ και καιρό, όμως δεν την έχω δουλέψει τόσο σαν ιδέα. Θα το ξεκινήσουμε και σιγά-σιγά θα βρω την ιδανική δομή που θέλω να έχουν αυτά τα κείμενα.
Για αρχήΤο βιβλίο είναι το "Ακρογιάλι της ουτοπίας", γραμμένο από την Αλκυόνη Παπαδάκη. Συνήθως τα βιβλία της βασίζονται στο φευγιό. Σε μια συνεχόμενη ανάγκη φυγής. Μάλιστα θυμάμαι μια φορά να διαβάζω μια συνέντευξη που να λέει πως, "Αφού δεν κατάφερνα τίποτα, το όνειρό μου ήταν να φύγω". Αυτή την βαθιά λοιπόν επιθυμία την συναντάμε συχνά στα βιβλία της, κάθε φορά με την ίδια δύναμη.
Μερικά Λόγια
Τα παιδικά της χρόνια ήταν δύσκολα. Μεγάλωσε στο Νέο Χωριό, κοντά στα Χανιά. Το περιβάλλον που μεγάλωνε για ένα παιδί ήταν προβληματικό, και οι συνθήκες τότε αρκετά περίπλοκες. Είχαν να κάνουν με πένθος, ψυχολογικές αναταράξεις και ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Πως να διαχειριστεί κάποιος τις συνεχόμενες απώλειες, εκτός από την φυγή; Μια φυγή πιθανή από έναν ακόμη ενδεχόμενο πόνο;
Μεγαλώνοντας σπούδασε στην Γαλλική σχολή και κατεβαίνοντας στην Αθήνα είχε όνειρο να αλλάξει τον κόσμο. Ίσως μέσα από τις λογοτεχνικές της διαδρομές που μας χαρίζει ακόμη και σήμερα να το έχει καταφέρει. Με κάποιον τρόπο σίγουρα θα το έχει καταφέρει.
📌Είναι σαν να κρατά η ηρωίδα ένα προσωπικό ημερολόγιο. Εύκολο στην ανάγνωση, με σκέψεις που πολλές φορές έχουν ταλαιπωρήσει και εμάς με κάποιον τρόπο.
📌Η γραφή της είναι θα έλεγα μελωδικά σκληρή. Μιλάει για την θλίψη χωρίς γλυκά ψέματα.
Βαθιά, πονεμένη και ώριμη σκέψη που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την ζωή, τις επιθυμίες και την φυγή που μας κατά τρώει την ψυχή.
📌Μια αναδρομή στο παρελθόν, λάθη και πάθη που μας τραβάνε στο βάθος της ψυχής της, με την μορφή πότε ποιήματος, πότε μιας απλής σκέψης, με μορφή πρόζας και όχι μόνο.
Βλέπουμε πως βιώνει το παρόν της, ως αποτέλεσμα του παρελθόντος της.
📌Υπάρχουν επίσης εναλλαγές στις χρονικές περιόδους, ωστόσο ο τρόπος που έχει γραφτεί το βιβλίο δεν μπερδεύει, αντιθέτως είναι χαλαρό, ξεκούραστο με αρκετή τροφή για σκέψη.
📌Στην γραφή της Αλκυόνης διακρίνεις πάντα μια μελαγχολία, που αν την αφήσεις να σε συνεπάρει, θα έλεγες πως ακούγεται σαν μελωδία.
Σημαντική υπενθύμιση: Θέλω να ξέρεις ότι σ’ αγαπώ πολύ. Όχι όπως θέλεις εσύ. Όπως μου βγαίνει εμένα.
Στο βιβλίο
📌Είναι σαν να κρατά η ηρωίδα ένα προσωπικό ημερολόγιο. Εύκολο στην ανάγνωση, με σκέψεις που πολλές φορές έχουν ταλαιπωρήσει και εμάς με κάποιον τρόπο.
📌Η γραφή της είναι θα έλεγα μελωδικά σκληρή. Μιλάει για την θλίψη χωρίς γλυκά ψέματα.
Βαθιά, πονεμένη και ώριμη σκέψη που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την ζωή, τις επιθυμίες και την φυγή που μας κατά τρώει την ψυχή.
📌Μια αναδρομή στο παρελθόν, λάθη και πάθη που μας τραβάνε στο βάθος της ψυχής της, με την μορφή πότε ποιήματος, πότε μιας απλής σκέψης, με μορφή πρόζας και όχι μόνο.
Βλέπουμε πως βιώνει το παρόν της, ως αποτέλεσμα του παρελθόντος της.
📌Υπάρχουν επίσης εναλλαγές στις χρονικές περιόδους, ωστόσο ο τρόπος που έχει γραφτεί το βιβλίο δεν μπερδεύει, αντιθέτως είναι χαλαρό, ξεκούραστο με αρκετή τροφή για σκέψη.
📌Στην γραφή της Αλκυόνης διακρίνεις πάντα μια μελαγχολία, που αν την αφήσεις να σε συνεπάρει, θα έλεγες πως ακούγεται σαν μελωδία.
Σημαντική υπενθύμιση: Θέλω να ξέρεις ότι σ’ αγαπώ πολύ. Όχι όπως θέλεις εσύ. Όπως μου βγαίνει εμένα.
Σύνοψη του Βιβλίου
Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους, που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μιας χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία.
Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδα τους.
Μοιάζει να ψάχνουν, κάπου να αιχμαλωτιστούν.
Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν, την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν.
Μερικοί, μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται.
Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται.
Ολότελα. Για πάντα.
Μόνο που δεν παραδέχονται ποτέ, πως εκεί που έφτασαν, είναι παγίδα.
Της δίνουν απλώς μια άλλη ονομασία. Χρέος, ας πούμε. Θυσία. Αποστολή.
Έτσι για να μπορούνε δηλαδή, άμα λάχει, να φοράνε το καπελάκι τους, στραβά.
Απόσπασμα
"Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική. Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή. Αυτή που διώχνει τους σκορπιούς από τη σκέψη. Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου. Αυτή που δεν βγαίνει από το στόμα. Ξεχύνεται από την αφή και την ανάσα."
Έξτρα Πληροφορίες
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Εκδόσεις: Καλέντης
Σελίδες: 179
Υ.Γ Σε κάθε περίπτωση θα χαρώ να μου αφήνετε τα σχόλια σας και να μοιράζεστε και εσείς μαζί μου τις δικές σας σκέψεις και τις δικές σας ανησυχίες.
See You Soon, Mauri Toulipa
0 Comments