Στα σκεπάσματα

Απόψε νύχτωσε νωρίς και εγώ δίχως να το καταλάβω έχασα την μέρα μου. Μια ακόμα μέρα που με βρήκε πεσμένη στα σκεπάσματα. Δεν κάνει κρύο, μα εγώ κρυώνω. Και νιώθω το σώμα μου να είναι κρύο και αυτό, σαν να έχει χάσει από καιρό την σπίθα του. Που να το πω; Για σένα πια δεν μιλάω, ούτε που ρωτάω. Ο γάτος ξεχάστηκε και αυτός. Δεν θυμάται το όνομά σου. Ούτε φαγητό ζήτησε απόψε, ούτε καν ένα χάδι. Έχω καιρό να τον ακούσω να γουργουρίζει κοντά μου. Με χαλάρωνε όταν το έκανε. Δεν το κάνει πια. Έχει καιρό να το κάνει. Τα λουλούδια στο βάζο δίψασαν. Τα φύλλα έχουν από καιρό πέσει. Δεν έχουν πια άρωμα. Δεν έχουν πια ζωντάνια. Χάθηκαν μέρες πολλές. Μέρες που με κράτησαν μακριά από την δική τους τελειότητα. Και κάπως δεν με πείραξε αυτό. Ούτε μου έλειψε να τους χαζεύω. Μα να .. ίσως το μόνο που να με πείραξε λίγο παραπάνω απ' όλα να ήταν η δική σου έλλειψη. Αυτή που χωρίς καν να το καταλαβαίνω μου δημιουργούσε μια συνεχή έλλειψη. 

See You Soon, Mauri Toulipa