Η κούπα του καφέ

Πρωινό Κυριακής / Μελωδίες

Παίζει μουσική στο Πικάπ και βάζω λίγο καφέ να πιώ. Η κούπα είναι μια από αυτές που μου είχες χαρίσει. Είναι αυτή που έχει επάνω ζωγραφισμένα Λάμα. Γελούσες όταν την είχες δει και ήθελες πολύ να μου την πάρεις. Έτσι μου είπες. Θυμάμαι μάλιστα πόσο σπαστικά γελούσες πριν την βγάλεις από την τσάντα σου για να μου την παρουσιάσεις. Τι να κάνω και εγώ. Την έχω συνδυάσει με το γέλιο σου. Και πόσο μου έχει λείψει αυτός ο ήχος. Έχει βάλει υγρασία και μόλις που μπαίνει κάπως ο χειμώνας. Θα βρέξει και σκέφτομαι πως πρέπει να μαζέψω τα ρούχα που είναι απλωμένα έξω. Αναρωτιέμαι πόσες αλλαγές είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να αλλάξουμε. Είτε την πορεία μας, είτε την ιστορία μας. Η ανικανότητα των καιρών να μας χαρίσει ένα όνειρο με κάνει όλο και πιο πολύ να απογοητεύομαι. Ίσως και πιο πολύ με τον εαυτό μου, μιας που δεν βρίσκω καμία όρεξη να μετακινηθώ. Και με εκνευρίζει πολύ που ξέρω πως όλα βρίσκονται κάπου εκεί έξω και εμείς διαρκώς μένουμε στην απέξω. Το να το αποδεχτούμε θα είναι κάτι ολέθριο και δεν είμαστε για τα λίγα.. σωστά; Έτσι, για να μην λυπάμαι πολύ βάζω τον καφέ μου στην κούπα σου. 

See You Soon, Mauri Toulipa