Με αφορμή μια ζακέτα δική της

 Δεν ξέρω αν παίζουν ρόλο οι μέρες στις ζωές μας. Είναι Παρασκευή και έχει μια κρυάδα στην ατμόσφαιρα σήμερα που διαπερνάει την ψυχή μου. Ήδη έχει αρχίσει να μυρίζει ο ελληνικός που φτιάχνεται στο μπρίκι. Στο μπρίκι το παλιό, που έχει κρατήσει τόσες και τόσες δεκαετίες. Μου φαίνεται περίεργο που δεν χαλάει με το πέρασμα του χρόνου. Αυτό σίγουρα ισοσταθμίζει τα πράγματα με κάποιον τρόπο. Στο συγκεκριμένο μπρίκι μου έφτιαχνε γάλα τα πρωινά η γιαγιά μου, μόλις ξυπνούσα στο σπίτι της.  Έκανε το κλασσικό που έκαναν οι παλιές γιαγιάδες. Μου έβαζε μισή κουταλίτσα ελληνικό και μου έλεγε να κάτσουμε μαζί να πούμε τα νέα μας. Πως κοιμήθηκα, ποια κέρδισε στην χθεσινή μπιρίμπα. Βλέπετε στο χωριό κάθε βράδυ μαζευόντουσαν όλες οι φιλενάδες και παίζαν χαρτιά. Καμιά φορά έστεκα κοντά στις ξύλινες σκάλες μας και τις χάζευα. Καμιά φορά με παίζαν και μένα, αν και πάντα ήθελα να μένω παρατηρητής. Σήμερα θα βρέξει, φυσάει πολύ και δεν φαίνεται τίποτα ίδιο. Δύσκολοι καιροί για όνειρα, δύσκολοι καιροί για αγάπες. Όταν την χάσαμε πήρα την αγαπημένη της ζακέτα και το μπρίκι αυτό. Έμοιαζαν να είναι αρκετά, μαζί με όλα τα προηγούμενα καλοκαίρια μας. Σήμερα είναι μια μέρα που την πεθύμησα αρκετά. Ο παππούς μόνος. Όλο και πιο μόνος. Έρχεται πάλι καραντίνα και στο μυαλό του τα πάντα γυρίζουν στο χθες. Μιλήσαμε πριν μια βδομάδα. Σχεδόν καλά. Σήμερα σαν να είμαστε πιο μόνοι από τις δεκαετίες τις προηγούμενες. Είναι η αίσθηση που έχω, δεν ξέρω τι ισχύει τελικά. Φόρεσα τα ρούχα μου σαν να έχω κάπου να πάω, μα δεν έχω. Σχεδόν τα πάντα είναι κλειστά. Αύριο θα είναι μια άλλη συνθήκη. Θα είναι πράγματι τα πάντα κλειστά. Ο καφές έχει σερβιριστεί, η σόμπα καίει από νωρίς και η ζακέτα που κρέμεται στην ντουλάπα και που την είδα τυχαία μου θύμισε τα παλιά. Αυτά που αγγίζουν σχεδόν τόσους πολλούς χρόνους. Ρουφάω την πρώτη γουλιά και οι μνήμες παίζουν μελωδίες. Ξεκίνησε και η βροχή. Πως να σκεφτείς πιο γλυκά κάποιον που σου λείπει; Όλα υπάρχουν ακόμα.. κι ας μην ξέρω αν θυμάσαι.