Μονόπρακτο δίχως καμία πράξη

Η πρωινή ρουτίνα σήμερα διαδραματίζεται σε ένα ράντζο, με τον σκύλο και ένα φουντωμένο τζάκι. Δεν κρυώνω και μου κάνει εντύπωση γιατί είναι μόνο μια Τρίτη. Τόσες μέρες για να έρθει η Κυριακή. Το μπρίκι που φαίνεται σαν να είναι μπρούτζινο, -δεν ξέρω αν είναι- ήδη φτιάχνει τον καφέ μου. Ελληνικός ή όπως αλλιώς λέγεται. Ανοίγω την πόρτα και έξω υπάρχει καταχνιά, σαν να είναι η ώρα που χαράζει, αλλά η ώρα είναι ήδη περασμένη. Ξεχάστηκα και ίσα που πρόλαβα τον καφέ να μην χυθεί. Η κούπα η κλασσική, η συνηθισμένη, αυτή που τόσο αγαπώ να μισώ, έχει τον καφέ που θα πίνω την υπόλοιπη μέρα. Κάπως αργά και βασανιστικά θα κατεβαίνει γουλιά γουλιά, μέχρι να φτάσει στον πάτο που θα μαρτυράει κάτι για το μετά. Δεν θέλω να ξέρω, αγαπώ την αναμονή και έχει και μια μελωδία από πίσω που θα μπορούσε να με εθίσει για τα καλά σε μια ανώφελη προσμονή. Πως ξεφεύγει κανείς από αυτό; Είναι σίγουρα εθιστικό για το δικό μου το μυαλό τουλάχιστον και ξέρω πως ίσως άθελά μου να το τροφοδοτώ υπό την επήρεια μιας υποτιθέμενης ασφάλειας και ονειροπόλησης. Έχω ήδη βγάλει τα ρούχα μου για να κάνω μπάνιο, αλλά σίγουρα αυτό δεν είναι δα και τίποτα. Αλλά το πάντα και το τίποτα έχουν συχνά διφορούμενα νοήματα και πως να τα πλησιάσεις χωρίς τον κίνδυνο μιας ακόμα παρανόησης; Απέτυχα να προσδιορίσω την σκέψη αυτή, γιατί πολύ απλά δεν ξέρω από που πηγάζει. Ίσως από κάποιο άδυτο που υπακούει σε "ορισμούς" υποσυνείδητου και κατευθύνει το μυαλό σε έναν άλλον εγκλωβισμό. Δεν ξέρω και ίσως και να μην με νοιάζει. Ψάχνω παρόλα αυτά και μέχρι στιγμής απολαμβάνω τις απογοητεύσεις της μικρότητας. Τόσο μεγάλο συναίσθημα το συναίσθημα. Άρχισα να ακούω τις σταγόνες να πέφτουν στο τζάκι. Με την πετσέτα να σκεπάζει τα μαλλιά μου κάθομαι στο σκαμπό και ακούω. Ακούω τα πάντα λοιπόν και το τίποτα. Ένα μονόπρακτο δίχως καμία πράξη.