Το σκοτάδι εμπνέει, αλλά το φως δημιουργεί - Το 24ωρο της Αντιγόνης Πόμμερ

Το πρόγραμμά μου δεν είναι σταθερό. Ούτως ή άλλως δεν αντέχω την καθημερινή ρουτίνα.  Η μέρα μου ξεκινάει από νωρίς.. για να δούμε πως θα πάει. 

5:30 π.μ.

Η απόλυτη ησυχία. Δεν έχει ακόμα ξημερώσει, αλλά σίγουρα θα έχει λιακάδα. Πάντα έχει λιακάδα στο μυαλό μου. Ο χρόνος δικός μου και η σκέψη καθαρή. Ούτε καφές ούτε τσάι για να ξυπνήσω. Μόνο ένα σπλας με παγωμένο νερό στη μούρη. Λίγα χάδια με το Χιόνι τον γάτο μου και την Μόκα τον σκύλο μου και αμέσως μετά ανοίγω το laptop και στρώνομαι στη δουλειά. Γράφω μέρος του δικού μου βιβλίου και όταν αποσώσει η έμπνευση καταπιάνομαι με τους μαθητές μου. Σε αντίθεση με μένα, γράφουν τη νύχτα και το πρωί βρίσκω το mailbox μου ξεχειλισμένο. Κάποτε έγραφα κι εγώ νύχτα. Τους καταλαβαίνω. Το σκοτάδι εμπνέει, αλλά το φως δημιουργεί.

9:30 π.μ.

Στάνταρ διαδρομή. Βόλτα με τη Μόκα στο σκυλοπάρκο της περιοχής. Συνάντηση με τη φίλη μου τη Σοφία. Κουβέντα, συζήτηση γενικά και ειδικά. Αγαπημένη ώρα.

10:30 π.μ.

Πρωινά μαθήματα. Coaching. Συζήτηση με τους μαθητές μου. Τις περισσότερες φορές διασκεδαστικά περνάει η ώρα μαζί τους. Ανάλογα με τις ώρες που έχω, βρίσκω και την ευκαιρία να στριμώξω και λίγη ζούμπα ενδιάμεσα. Δεν ακολουθώ ποτέ τα σωστά βήματα, αλλά μου ανεβάζει τη διάθεση και δεν καταρρακώνομαι από το απογοητευμένο βλέμμα του δασκάλου.

13:00 μ.μ.

Η κλασική ερώτηση που έχει κολλήσει σαν τσίχλα στο μυαλό μου από τότε που ήμουν παιδί. «Τι θα φάμε σήμερα;» Κάποτε το delivery μου έσωνε τη ζωή, εδώ και χρόνια όμως μου έκανε κλικ η υγιεινή διατροφή και η καθημερινότητά μου έγινε κόλαση. Τρέλα στην κουζίνα. Ποτέ δεν το είχα. Αυτοσχεδιασμοί με αμφίβολα αποτελέσματα και η μυρωδιά του καμένου στα ρουθούνια. Δεν το έχω βάλει κάτω. Νομίζω ότι έχω βελτιωθεί. Η μαγειρική θέλει φαντασία όπως και η συγγραφή. Η μόνη διαφορά είναι ότι με τη συγγραφή δεν κινδυνεύεις από δηλητηρίαση.

15:00 μ.μ.

Στάνταρ μαθήματα. Skype με τις ώρες. Προβλήματα με συνδέσεις. Φωνές απόκοσμες και αργόσυρτες, εικόνες πιξελαρισμένες.  Παρά τις δυσκολίες τα καταφέρνουμε. Είναι μεγάλη μου χαρά που συναντώ τους αγαπημένους μου μαθητές, έστω και έτσι. Σημασία έχει πως τη δουλειά μας την κάνουμε.

18:00 μ.μ.

Βόλτα. Περπάτημα για μια ώρα με την κόρη μου ή με κάποιον φίλο. Δεν λέω ποτέ όχι σε ένα μεγάλο περίπατο. Τρία χιλιόμετρα το λιγότερο. Ανασαίνει το μυαλό μου. Αγαπημένη διαδρομή, αυτή στην παραλία. Δεν έχω καλύτερο από το να περπατώ δίπλα στη θάλασσα. Αυτό το μπλε της χρώμα είναι μαγικό. Σε αυτή την ώρα συμπεριλαμβάνεται και η δεύτερη βόλτα της Μόκας.

19:00 μ.μ.

Γρήγορα σπίτι, τρίτος γύρος μαθημάτων. Πολλές φορές μέχρι τις 11 ή και παραπάνω όταν μιλάω με μαθητές του εξωτερικού. Είναι τόσο ωραίο να κουβεντιάζεις με τους μαθητές σου, να τους μεταφέρεις τα μυστικά της λογοτεχνίας και να ακούς τις σκέψεις τους.

11:00 μ.μ.

Αν εξαιρέσουμε την περίοδο της καραντίνας, δεν λέω ποτέ όχι για μια βόλτα στη Γλυφάδα, για παγωτό ή για ένα ποτό (εντάξει δεν πίνω αλκοόλ, αλλά πως να το πω; Σουμάδα;). Επίσης, δεν θα πω όχι για δείπνο σε κάποιο μαγαζί της περιοχής. Δεν λέω όχι στα ξενύχτια.

Συνήθως κοιμάμαι γύρω στις 12:30 (ώρα καραντίνας). Δεν βλέπω τηλεόραση, αλλά βλέπω ταινίες και σειρές περισσότερο στη διάρκεια του χειμώνα. Όταν μπαίνει η άνοιξη το μόνο που θέλω είναι να βρίσκομαι έξω από το σπίτι και τις νύχτες που επιστρέφω να αποκοιμιέμαι με ένα βιβλίο στα χέρια.

Αν μείνετε μαζί μου ένα 24ωρο, μην περιμένετε πως θα ακολουθήσουμε αυτό το πρόγραμμα. Πάντα κάτι μου προκύπτει και τα αλλάζω όλα. Η επανάληψη κουράζει.

Βρείτε την σε: