Αγαπώντας έναν Φόβο

Βρήκα έναν ξεχασμένο φόβο και τον αγάπησα. 

Είναι τόσο μοναδικός. Νομίζω πως κανείς άλλος δεν τον έχει. 

Τον πρόσεξα από την πρώτη στιγμή, σαν να ήταν κομμάτι μου. 

Τον περιποιήθηκα, τον έπλυνα και του έδωσα να βάλει κάτι ζεστό. 

Ήταν η πρώτη μας συνάντηση και ένιωθα περίεργα. Δεν ξέρω αν είχε έρθει αργά ή νωρίς. Ήταν εδώ όμως. Τον έβλεπα και τον ένιωθα. Αυτό τον έκανε ξεχωριστό στα μάτια μου. Με έκανε να αισθάνομαι. Για αρχή μια αναταραχή.  Όσο κοιμόταν το βράδυ, αναλογιζόμουν διάφορα.

Είναι δικός μου και δεν θα τον δει κανείς. Αν νιώθω ότι τον πλησιάζουν αρκετά, θα φεύγω. Κανείς δεν θα τον γνωρίσει. Θα είναι αποκλειστικά δικός μου. Δεν θέλω να μιλάνε γι’ αυτόν άλλοι. Ήδη φοβάμαι μην φύγει και μείνω μόνη. Αν είμαι μόνη, θα είμαι ελεύθερη και δεν θα έχω κάτι πια να ανησυχώ. Θα βαριέμαι και μπορεί και να φοβάμαι πιο πολύ και από τον ίδιο τον Φόβο, μην κάνω και τον προδώσω. 

Παραμιλάω. Δεν θέλω να ξυπνήσει. Ίσως να του δώσω να πιει κάτι, σαν υπνωτικό αν δω πως κάνει να με δει στα μάτια. Θα του πάρω την δύναμη, αλλά θα τον ελέγχω. Με βολεύει να τον έχω για παρέα. Το βράδυ ίσως να πρέπει να τον αφήνω ξύπνιο, για να μην ανησυχώ για την μέρα. Μην τάχα και τον δουν άνθρωποι.  Θα τον σέρνω μαζί μου όποτε με βολεύει. Θα αποφεύγω να τον ονομάζω, γιατί όσο το κάνω θα χάνεται και κάτι δικό του. Μόνο αυτό μου είπε όταν με είδε πρώτη φορά. Μην μιλάς για μένα αν δεν θες να φύγω. Το δέχτηκα. Είχα κάτι για συντροφιά. Και πώς να ξεμάθεις μετά κάτι τέτοιο; Μου άρεσε η παρέα του. Ήταν κάτι σαν εμμονή η επιθυμία μου να βρίσκεται μαζί μου. 

Όταν με ρωτούσαν για την μοναξιά, δεν είχα ποτέ κάτι να πω. Είχα εσένα και μου έφτανες. Σε εμπιστευόμουν και εσύ ήξερες να διαπλάθεσαι. Μάθαινες να αφήνεις ρίζες και να μεγαλώνεις. Νομίζω είναι που είχες αρχίσει και εσύ να με αγαπάς. Οπότε τα βράδια που ήσουν σε εγρήγορση με έκανες να χορεύω και τα πρωινά να νυστάζω. 

Μια μέρα κάποιος με ρώτησε τι έκανα την νύχτα. Είδε τα μάτια μου άυπνα. Τι να έλεγα ότι χόρευα με τον Φόβο μου; Όχι δεν θα μπορούσα να το πω. Μπορεί να μάθαινες ότι μίλησα για σένα και να σε έχανα. Μα κάποιες φορές, που δεν ξέρω αν είναι έρωτας αυτό που νιώθω για σένα, έχω την ανάγκη να το επικοινωνήσω. Την σχέση μας. Έστω και με κάποιον. Έστω και με έναν. Θα πρόσεχα αν μου έδινες την άδεια να το κάνω. 

Δεν θα έλεγα πολλά. Θα έλεγα μόνο πως αγαπώ έναν Φόβο. Πως τα βράδια του επιτρέπω να πονάει το σώμα μου, αλλά χωρίς κανένα παράπονο από πίσω. Είσαι εσύ άλλωστε! Πως θα μπορούσα να στο κάνω αυτό; Δεν θα σε κατηγορήσει κάποιος, αν αυτό φοβάσαι Φόβε. Εγώ σ ’αγαπώ. Δεν θα ήθελα να ζήσω χωρίς εσένα. Τ’ ακούς; 

Είσαι η μοναδική μου συντροφιά. Τους ανθρώπους δεν τους φοβάμαι, αλλά δεν τους εμπιστεύομαι κιόλας. Ενώ εσένα σε ξέρω. Δεν αλλάζεις. Και όσο δεν μου κάνεις κακό, δεν με εκθέτεις και με αφήνεις προφυλαγμένο στο σπίτι, δεν σου εναντιώνομαι. Είσαι εσύ. Σε ξέρω. Ο Φόβος μου.  Μα αν κάνω Εγώ να σε δω στα μάτια; Θα μου θυμώσεις; 

***

See You Soon, Mauri Toulipa